Lokalne atrakcje
Rezerwat Mechelińskie Łąki
Obszar szuwarów i łąk o powierzchni 113,47 ha, położony między Rewą a Mechelinkami. Celem rezerwatu jest zachowanie i ochrona miejsc lęgowych i bytowania cennych gatunków ptaków wodnych i błotnych, zbiorowisk szuwarowych i łąkowych oraz specyficznych siedlisk halofilnych i typowych dla nich warunków wodnych.
Flora rezerwatu liczy około 200 gatunków, w tym ponad 20 gatunków to rośliny chronione lub rzadkie i zagrożone w skali regionu gdańskiego Pomorza, a część nawet w skali Polski. Osobliwością przyrodniczą tego terenu jest wyjątkowo bogata lokalna populacja mikołajka nadmorskiego. Dużą wartość przyrodniczą przedstawiają zbiorowiska nadmorskich halofitów. Bogaty skład awifauny lęgowej i przelotowej oraz bardzo duża liczba obserwacji gatunków rzadkich powoduje, że teren tego rezerwatu jest zaliczany do najcenniejszych obszarów przyrodniczych w Polsce. Gnieździ się tu 9 gatunków ptaków wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt m.in. bąk, ohar, zielonka, kropiatka, rybitwa białoczelna, ostrygojad, biegus zmienny, sieweczka obrożna, wąsatka oraz pliszka cytrynowa – nowy, wciąż bardzo rzadki, gatunek lęgowy w naszym kraju. Na terenie rezerwatu funkcjonuje punkt badawczy wędrówki ptaków i punkt widokowy, umożliwiający obserwację całego rezerwatu.
Krajobraz ekologiczno-roślinny terenu jest zróżnicowany: obok roślinności piaskolubnej, porastającej niski, przyzatokowy wał wydmowy znajduje się rozległy obszar szuwarów, muraw słonolubnych i występujących tu łąk. Nieznaczne wyniesienie terenu ponad poziom morza pokrytego złożami torfu oraz sąsiedztwo Zatoki Puckiej sprawia, że wody gruntowe (mniej lub bardziej zasolone w różnych miejscach) występują płytko pod powierzchnią gleby, równo z nią albo też stagnują okresowo lub stale w porze wegetacji. Ich poziom podlega wahaniom w skali roku.
Rezerwat Czapli Siwej
Rezerwat Czapli Siwej To kilkuhektarowy lasek jesionowo-olszowy położony w pradolinie rzeki Redy, pomiędzy Mostami a Mechelinkami. Na jego obszarze znajduje się unikalna kolonia lęgowa czapli siwej (nazwa łacińska – Ardea cinerea). To stosunkowo duży ptak wodny z rodziny czaplowatych, zasiedlający Europę, Azję i Afrykę. Długość ciała czapli siwej wynosi średnio od 85 do 100 cm. Ptak może się pochwalić okazałą rozpiętością skrzydeł od 155 do 175 cm oraz masą ciała od 1 do 2,3 kg. Ubarwieniem przypomina żurawia, ale jest od niego mniejszy i ma inną sylwetkę. Jako ciekawostkę podać można fakt, iż u czapli siwej nie występuje dymorfizm płciowy (różnice w morfologii samic i samców). Czapla ma białą głowę z czarnymi bokami ciemienia i ozdobnymi piórami na potylicy; skrzydła, wierzch ciała i ogon są szare. Długa biaława szyja sprawia wrażenie nienaturalnie ułożonej, niemniej jednak czapla dzięki specjalnej budowie kręgów szyjnych bez trudu może bardzo mocno ją wyginać.
Poza Polską czaple siwe występują również wyspowo od Wysp Brytyjskich przez Skandynawię aż po Indie, Cejlon, Saharę oraz Komory. Jest to ptak towarzyski lubiący przebywać w licznych grupach. W Polsce populację czapli siwej ocenia się na 9 000 – 10 000, samych czaplińców jest około 250. Poluje głównie na ryby o długości 10-25 cm, ale nie pogardzi i drobnymi ssakami, małymi ptakami, żabami, ślimakami oraz skorupiakami. Potrafi w locie upolować również owada. Jej dzienne zapotrzebowanie na pokarm wynosi od 300 do 500 g. W trakcie polowania długo przyczaja się w bezruchu, nawet do kilku godzin, i choć jej lot wydaje się powolny oraz ociężały, potrafi niespodzianie i zwinnie zanurkować na gniazdo albo żerowisko.
Gniazda czapli umieszczone są na olchach czarnych na wysokości ok. 8-10 metrów. Czaple przylatują do kolonii pod koniec lutego lub na początku marca, łączą się w pary i już wkrótce wykluwa się nowe pokolenie – pisklęta pojawiają się na przełomie kwietnia i maja, w gnieździe pozostają 8 tygodni. Ptasi rodzice w tym czasie oczywiście nie próżnują, dzięki czemu zaobserwować można wzmożony ruch czapli dokarmiających swoje pisklęta. W połowie czerwca młode opuszczają gniazda i przenoszą się na pobliskie łąki, gdzie żerują nabierając sił i umiejętności do długotrwałej jesiennej wędrówki. Śmiertelność piskląt jest niestety bardzo duża, zwłaszcza wtedy gdy kolonię niepokoją ludzie lub drapieżne ptaki. Warto pamiętać, że chociaż czapla siwa klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski i obecnie na świecie jest niezagrożona oraz szeroko rozprzestrzeniona, to w Polsce ze względu na niszczenie kolonii lęgowych objęta jest ochroną gatunkową.
Rezerwat Przyrody Beka
Nazwą tą określa się łąki położone u wylotu pradoliny Redy do Zatoki Puckiej. Należą one do najważniejszych przyrodniczych miejsc na polskim wybrzeżu Bałtyku, ponieważ są jednym z trzech obszarów występowania nadmorskich słonaw. Te zbiorowiska roślinne, częste na wybrzeżach Europy Zachodniej, występują tym rzadziej, im dalej na wschód. Pojawiają się jedynie w miejscach, gdzie w naturalny sposób morze łączy się z lądem, tzn. do gruntu przenikają słonawe wody Morza Bałtyckiego, a roślinność jest rokrocznie koszona lub wypasana (np. trzcina).
Słonawę, inaczej łąkę halofilną, tworzą między innymi takie rośliny jak: sit gerarda, mleczknik nadmorski, babka nadmorska czy koniczyna rozdęta. Wszystkie rośliny, tworzące słonawe, są zagrożone wyginięciem na Pomorzu. W Bece oprócz łąk haloflilnych możemy znaleźć także inne bardzo rzadkie rośliny np.: goździk pyszny (szczególnie zagrożony), kukułka plamista, ostrzew rudy (jeden z bardzo rzadkich i zagrożonych wyginięciem) czy centuria nabrzeżna (zagrożony wyginięciem). Słonawy tworzą wyjątkowo cenne siedliska lęgowe ptaków. Zamieszkiwane są przez rzadkie w Polsce i regionie gatunki, których stwierdzono tu aż około 200. Te najcenniejsze należą do grupy siewkowców – ptaków gnieżdżących się głównie na terenach podmokłych np. czajka, siewka złota czy krwawodziób.
Ciekawym i barwnym ptakiem lęgnącym się w Bece jest między innymi pliszka cytrynowa z rzędu wróblowatych. Jest to gatunek pochodzenia azjatyckiego, obecnie coraz częstszy na terenach Europy Środkowej, w Polsce gnieździ się zaledwie od 1994 roku, a jego pierwsze lęgi zostały odkryte właśnie w tym rezerwacie. Obecnie gatunek ten, choć nadal rzadki (około 25 par), zaczyna się gnieździć także w innych częściach Polski. W Bece gniazduje corocznie od 4 do 5 par.
Ochronę w rezerwacie Beka sprawuje od 1998 r. Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków. W pracach terenowych często pomagają wolontariusze. Latem każdego roku OTOP organizuje obozy, w czasie których ochotnicy pomagają w sprawnym gospodarowaniu w rezerwacie, a także biorą udział w badaniach. W zamian za pomoc poznają ptaki i praktyczne metody ochrony przyrody, dodatkowo mile spędzając czas.
